Juegos literarios 79 – Traduttore, traditore
Traducir una obra literaria no es tarea sencilla, la traducción es un gran arte pero no siempre se logra una traducción eficaz, de ahí el famoso lema: “Traduttore, traditore” que se usa para referirse a la dificultad de traducir un texto literario sin modificar el original gravemente. Hoy en día es muy fácil traducir un texto, y muy rápido, con los traductores online, a veces realizan algún error, pero en general funcionan bastante bien.
Os animamos a inventaros una traducción para un texto escrito en un idioma lo más probable es que no conozcáis, inventaos los que podría decir solo por la musicalidad y el tempo del texto. Y dejad volar la imaginación:
"Sed kio do malhelpus", demandis la studento, "anstataŭigi la vorton patrino per la vorto matro? Ĝi estas multe pli komprenebla al ajna eŭropano."Ĉi tiu ŝajne senkulpa demando ial furiozigis Varankin."For de ĉi tie!", li kriegis. La studento levis la ŝultrojn kaj foriris, frapfermante la pordon post si.
"Tio, kion proponis ĉi tiu junulo, ŝajniganta sin naiva", diris Varankin en morta silento, "estas por ni neakceptebla. Esperanto ne estas maŝino, kie en la lokon de unu parteto eblas meti alian, teknike pli racian.Ĝi estas viva organismo, kaj en ĝi ajnan forprenitan membron eblas anstataŭigi nur per protezo. Kiel ajn bona estas la protezo..."
Poste evidentiĝis, ke Daneviĉ aperis en la leciono por varbi iun por la universitata grupo de idistoj, kiun li organizis. Idistoj nomis sin la subtenantoj de la lingvo Ido. En 1907 la franco de Beaufront kreis ĝin surbaze de Esperanto, en kiu laŭ lia opinio estis tro da seka logiko kaj maltro da viva sento, en kiu mankas la esceptoj, donantaj spiriton eĉ al la plej malriĉa natura lingvo.
Li estas impertinenta krudulo, ridindiganta sian nudan patron, diris pri ĉi tiu franco Sikorskij, sed pro scivolo Sveĉnikov kelokfoje vizitis la universitaton kie Daneviĉ estis kolektanta sian kompanion. Tie oni klarigis al li, ke la homunkulo kreskigita en provtubo estis nevivipova, tial de Beaufront dishakis en pecojn la belan korpon, rigidiĝantan en senforteco. Li elĵetis ĉion nenecesan, kaj el la restaĵoj kreis malgrandan sed fortoplenan bebon, pretan por sendependa evoluo, ĉar en ĝi vivas la spirito de la antaŭuniversa kaoso. Baldaŭĉi tiu bebo iĝos giganto kies unu piedo staros sur la Uraloj kaj la alia sur la Pireneoj.
